Het is een avond die te groot is voor mijn lijf. Het dunne laagje dat me bij elkaar houdt begint kleine scheurtjes te vertonen. Er zijn mensen die hun hart aan de buitenkant dragen, zichtbaar voor iedereen. Ze zijn kwetsbaar in hun schoonheid, breekbaar in hun openheid. Vanavond staat een van deze mensen voor me. Hij zingt alsof hij de wereld wil omarmen en daarmee zichzelf. Als hij even later ook mij omarmt, voel ik de broosheid onder mijn licht gebarsten laagje. Ik zie wie ik wil zijn, voel wie ik ben onder dat laatste stukje bescherming. Ik denk aan het afscheid twee dagen eerder van een man die de wereld met zijn woorden wilde omarmen. Iemand die ik niet vaak zag, maar wiens soms wat onhandige openheid en oprechte warmte mij elke keer weer ontroerden. Een man die stukje bij beetje uit zijn eigen hoofd verdween en tenslotte uit zijn eens zo sterke lijf. Vanavond huil ik om de schoonheid van de kwetsbaren, de breekbaarheid van zij die de wereld willen omarmen. Mijn lijf is te klein, de avond te groot. De scheurtjes blijven. Tot ik besluit dat ook mijn hart gezien mag worden.
Wat mooi, Diann attendeerde me op je blog! ????
Lief, dankjewel Marjan! <3