De eerste noten, een diepe stem. Een traan valt. Woorden raken een nieuwe laag. Ik sluit mijn ogen en keer naar binnen. Al weken volg ik deze weg, ontsnap ik uit een wereld waar afstand het tijdelijke abnormaal is. Van binnen maak ik me los van wat niet meer bij me hoort, elke dag een nieuwe laag. Verhalen die niet meer kloppen, gedachten die onwaarheden vertellen, angsten die me niet meer hoeven te beschermen. Ze zijn als een oude spijkerbroek: te comfortabel om weg te gooien, maar te lelijk om buitenshuis te dragen. Nu de wereld opruimt, mag ook de spijkerbroek de vuilniszak in. Nieuwe kleding went vanzelf. Voor alles wat verdwijnt, komt iets anders in de plaats. Loslaten is soms alleen maar anders vasthouden.