Mijn hart doet pijn onder mijn handen. Ik lig op de bank en voel hoe de tranen hun weg naar het kussen zoeken terwijl ik zing. Het geluid gaat naar de plek onder mijn handpalm en raakt daar iets. Het zit er al lang, bijna 30 jaar. Ik weet nog het precieze moment. Dat moment waarop de onschuld verdween en ik alleen achterbleef, zijn vingernagels voor altijd een deel van mijn herinneringen. De pijn zette zich vast in mijn lijf en ik hield krampachtig vast. Door de jaren heen kwamen er stukjes pijn bij. Ik bleef vasthouden. Het schijnt dat je het in een keer los kan laten, maar ik ben bang dat mijn handen niet groot genoeg zijn om mezelf bij elkaar te houden. En wat als de pijn in de andere delen van mijn lijf dan ook loslaat? Wie houdt me vast als ik mezelf niet meer kan grijpen? Wat als ik niet meer weet wie ik dan ben? Elke dag zing ik een klein stukje weg. Elke dag een stukje dat past in de palm van mijn hand.
Heel knap Kristel, dat je dit in je eentje doet. Moedig.
Wauw.. Prachtig geschreven nicht.?