Een blik van herkenning gevolgd door een glimlach. Een arm als vanzelfsprekend om me heen. Onbekend en toch vertrouwd. Als dit een kerstfilm was, zouden we de dag samen doorbrengen. Beelden van een plein vol lampjes en bomen, mijn hand met handschoen in de jouwe. Eindeloze verhalen, een verlegen glimlach, een eerste zoen. Dan zou jij mijn telefoonnummer kwijtraken en zou ik denken dat je me vergeten was. In de jaren daarna zouden we allebei nieuwe liefdes vinden, misschien trouwen. De herinnering aan die dag zou bij ons blijven, als een warme deken voor de koudere dagen. Er volgen momenten waarop we elkaar net mislopen, een partner die overlijdt, een pijnlijke scheiding. En dan die ene kerst waarop onze wegen elkaar weer kruisen. Overal lampjes, de eerste sneeuwvlokken, een straatmuzikant verkleed als kerstman. Diezelfde blik, diezelfde arm. De muziek zwelt aan. We leefden nog lang en gelukkig. Tenzij het een Franse film is. Dan zou jij trouwen met een kerstelf die je dochter had kunnen zijn en zou ik een eenzame dood sterven zonder kerstversiering, een dik boek en een glas wijn binnen handbereik.