IMG_0487

Huis

De man op het podium is kleiner dan zijn stemgeluid, het café niet groot genoeg voor zijn verhalen. Ik leun tegen de muur en luister. Als hij niet zingt, praat hij met net zoveel vuur. Hij vertelt over een autorit door een verlaten landschap. Op het moment dat de zon ondergaat ziet hij langs de weg een prachtig huis. Hij rijdt door maar besluit om terug te gaan, zodat hij het huis kan fotograferen. Hij rijdt en hij kijkt. Hij ziet nergens een huis. Hij keert om en zoekt opnieuw. Hij ziet alleen het verlaten landschap. Dan ziet hij iets in het gras. Hij stopt, stapt uit en loopt naar de plek waar het huis had moeten staan. Er liggen stapels hout en een cementen vloer. Het hout heeft dezelfde kleur als het huis dat hij gezien heeft. Maar het huis staat er niet. Terug in zijn auto denkt hij na over het huis. Misschien heeft hij ergens een sprongetje gemaakt in de tijd? Misschien zag hij het beste moment dat het huis ooit zou hebben? En misschien ook niet. Hij glimlacht, pakt zijn gitaar en begint weer te spelen. Hij zingt over een rivier die hem meeneemt, een vriend die uit het leven stapt en de prijs die we betalen om erbij te horen. Ik sluit mijn ogen en zie een huis.

Reageer

Abonneren

Ontvang een bericht als er een nieuw verhaal geplaatst is.