Ze staat voor me in de deuropening met nat haar. Haar regenjas ligt binnen op de stoel, waar ik hem heb neergelegd toen ze eerder het huis uit stormde en riep dat ze die niet nodig had.
‘Ik wil hier blijven vanavond.’
Het eten staat op tafel en voor haar heb ik niets gemaakt. Een paar honderd meter verder, in haar andere huis, staat een bord voor haar klaar. Haar vader is naar het buitenland en zij mag kiezen bij wie ze slaapt. Dat ze dat op het allerlaatste moment doet is niet handig, maar met een paar berichtjes is het geregeld. Mijn hoofd tolt, mijn lijf protesteert. Wat moet ze eten? Heb ik lunch voor haar om morgen mee naar school te nemen? Hoeveel tijd is er nog om boodschappen te doen? Wat heeft zij nu nodig? Wat heb ik nu nodig? Dat laatste weet ik. Maar ze staat hier voor me en ik wil haar vasthouden. Zij ploft op de bank en ik trek de keukenkastjes open. Vannacht is ze bij mij.