De bezemsteel lag op een bank in het licht van de volle maan. Eerder die avond was ze er al voorbij gelopen. Ze had altijd al een bezemsteel willen hebben. Die zou ze dan op een plek zetten waar niemand hem kon zien. Dan hoefde niemand haar raar te vinden en kon ze keurig tussen de lijntjes blijven lopen. Voor de momenten dat ze buiten de lijntjes ging had ze een veilige plek gevonden, waar iedereen over diezelfde lijntjes heen sprong en niemand raar opkeek van een bezemsteel, zelfs niet als ze er een punthoed bij droeg. Ze leefde in twee werelden. Soms sijpelde er een stukje van de ene wereld in de andere, maar ze was tussen twee werelden blijven reizen. Het was stil op straat. Een kat kroop onder een auto vandaan en stak de weg over. Ze pakte de bezemsteel, die anders met het grof vuil mee zou gaan , en stak een laatste keer de grens over. Ze keek niet meer achterom. Nu hoefde ze alleen de kat nog zwart te verven.