Is er een plek voor zielen als de mijne? In zonde levend en niet geheel onschuldig. Mijn fouten niet gerechtvaardigd maar ook niet direct onrechtmatig. Mijn bedoelingen goed maar de uitvoering soms verre van fraai, op het schandalige af. Hoe zou het eruit zien daar? Zou het er druk zijn?

Goed, het is nou ook weer niet zo dat ik een vreselijke vent ben. Ik weet ook wel dat niemand perfect is en dat mensen nu eenmaal fouten maken. En vreemdgaan is nu ook weer niet het slechtste dat een mens kan doen. Tuurlijk, het is niet chique. En het feit dat zij getrouwd is en kinderen heeft maakt het natuurlijk allemaal net iets schandaliger. Maar haar kinderen weten van niks. Haar man natuurlijk ook niet. Niemand weet iets. Dus wie doen we er nou eigenlijk pijn mee?

Oké, eten voor vanavond. Anne is laat dus ik kook. Anne is wel vaker laat de laatste tijd. Als ze thuiskomt moet ik eerst naar die stroom van verontschuldigingen luisteren. Het is maar tijdelijk. Zodra haar collega terug is van haar zwangerschapsverlof zal ze weer alle tijd hebben voor mij. Voor ons. Ik vind het eigenlijk wel prima zo. Krijg ik tenminste geen gezeik als ik op het balkon een sigaretje rook als ik thuiskom van mijn werk. Pasta maar weer. Eens kijken of Anne voor een keer eens niks heeft aan te merken op het eten.

Vanochtend stond ik voor de spiegel in de badkamer mijn tanden te poetsen. De laatste tijd heb ik vreemde gedachten als ik mijn tanden poets. Ze komen gewoon spontaan opborrelen. Deze keer stelde ik me voor hoe het zou zijn als Anne plotseling heel ziek zou worden en binnen een paar weken zou overlijden. Hoe ik als de rouwende weduwnaar zou worden opgevangen door familie en vrienden. En door Tessa. Of een andere vrouw. Het was de zoveelste in een reeks van gedachten waarin Anne op allerlei verschillende manieren aan haar eind komt en ik altijd eindig met een beter en leuker leven en een betere en mooiere vrouw.

Straks Tessa nog even bellen voordat Anne thuiskomt. Ze laat elke avond de hond uit met de smoes dat ze even alleen wil zijn na een drukke dag met de kinderen. En dan bellen we altijd. Op de dagen dat Anne toevallig al wel thuis is, zeg ik dat ik even sigaretten ga halen. Tien maanden alweer. Het lijkt nog niet zo lang geleden dat ik tegenover haar zat in dat café, de avond waarop het begon. Ze had een rotdag achter de rug. “Ik ben de slechtste moeder die ik ken”, zei ze. Ik wilde mijn hand op haar knie leggen maar deed het niet. “Hij weigert alles en is de hele dag boos!” Ik veegde een traan van haar wang en besloot om haar toch maar te zoenen.

Ik moet er niet aan denken om kinderen te hebben met Anne. Ze schiet al in de stress als er een vlekje zit op de nieuwe gordijnen. Of als de kat naar de dierenarts moet. Gelukkig heeft ze het er zelden over. Dan hoef ik me ook niet zo’n klootzak te voelen die geen kinderen wil. Ze vindt dat we het prima hebben met z’n tweetjes. Ze is gelukkig. Zij wel. Ze is zo gelukkig dat ze niet eens doorheeft dat ik helemaal geen abonnement heb op de sportschool waar ik zogenaamd elke donderdagavond naartoe ga.

Het is niet dat ik niet meer van haar hou. Ik vind het helemaal niet erg om elke avond voor haar te koken. Ik ben ook helemaal niet van plan om bij haar weg te gaan. Ik bedoel, we zijn al vijftien jaar samen. Dat betekent toch ook wat? En ook al zie ik haar elke dag op alle mogelijke manieren sterven terwijl ik mijn tanden poets; ik hou wel van haar.

Ik zal maar eens met het eten beginnen. Dan is het misschien net iets te vroeg klaar en zit ik in mijn eentje met mijn bord op schoot als Anne thuiskomt. Met een beetje mazzel voelt ze zich dan rot omdat ze weer zo laat is. Wil ze misschien wel niet meteen gaan slapen vanavond. Voor de verandering.

Ah, daar zal je haar hebben. “Hoi lieverd, hoe was je dag?” Waarom zegt ze nou niks? “Anne? Wat doe je met dat pistool schatje? Anne?”

…………..

Jezus, wat is het druk hier.