Albert
Zijn hart was zo groot als een kerk. We schreven elkaar brieven, vertelden over onze levens. Ik over mijn nieuwe rol als moeder, hij over zijn dagen in eenzaamheid in een kleine cel in Louisiana. Hij informeerde naar mijn familie, vertelde over de zijne. Baby’s die hij niet kon knuffelen, begrafenissen die hij niet kon bijwonen. Nooit met zelfmedelijden, maar met een zachtheid die ik zag op de foto’s die hij stuurde. Uit zijn woorden klonk rust, maar nooit berusting. Hij streed met liefde. Na meer dan 40 jaar kwam hij vrij. Ik ontmoette hem en vertelde hem over de brief die hij me stuurde in een lastige periode. Hij schreef: ik weet dat het nu moeilijk is voor je, maar ik zal er altijd voor je zijn. Vorig jaar overleed hij. Zijn hart nu oneindig. Vrij.
Liefde
Er brandt een kaarsje bij je foto. Kon je maar zien hoe het met me gaat. Op de eerste rij zitten als ik zing. Kon ik je maar vertellen dat ik zag wat liefde was, die laatste nacht dat je nog bij ons was. Jouw hoofd op haar schouder, haar arm om je heen. Kon ik je maar zeggen dat ik begreep hoeveel jullie gedeeld hadden, hoeveel je moest loslaten en dat ik als de dood was om zelf zoveel te delen. Bang omdat het loslaten onvermijdelijk is. Kon ik je maar laten zien dat ik stukje bij beetje die angst liet gaan. Loslaten kan alleen als er iets is om vast te houden. Als je je laat vasthouden. Ik vroeg me af wat er door je hoofd ging en wat er voor altijd onuitgesproken zou blijven. Hoe er altijd een stukje zou zijn dat alleen van jou was. Een stukje dat je met je meenam, dat niemand ooit zou navertellen. Kon je maar zien wat je me toonde. Dat liefde is wat er overblijft als al het andere wegvalt.