Ze was als zand in een vormpje. Ongemerkt liet ze zich in het vormpje scheppen en elke keer werd ze iets nieuws. De ene keer was ze een krab, de andere keer een torentje. Totdat iemand weer een nieuw vormpje oppakte en dan werd ze een konijn. Het gebeurde op een zonnige dag in mei. Er kwam weer een vormpje op haar af. Deze keer was het een zeester. Ze zette een stap opzij en stampte met haar voet op de grond. De man met het vormpje keek haar verbaasd aan. Ook zij was verbaasd. De zeester had mooie, ronde vormen en er was niks mis mee. Toch wilde ze er niet meer in. Telkens als het vormpje ondersteboven gelegd werd, werden er randjes vanaf geveegd die ze niet meer terugkreeg. De vormpjes zouden steeds kleiner worden, tot er niet meer genoeg zand zou overblijven. Ze schopte tegen de zijkant van de zeester en liep weg.