Het monster is terug. Het staart me aan vanonder een deken. Dezelfde deken waarin ik het vier jaar geleden heb toegestopt. Lekker warm, met de belofte dat het me af en toe mag opzoeken. Dan drinken we samen wat, praten over hoe het was. We lachen om de afkeer die we voor elkaar voelden, de gevechten die we voerden. Die keer dat het monster won en ik niet meer opstond. Hoe ik mezelf beloofde het gevecht niet meer aan te gaan. We leerden om met elkaar te leven, voor elkaar te zorgen. Nu kijkt het me bezorgd aan. Het voelt mijn afkeer langzaam binnensijpelen. Door mijn armen naar mijn vingers en via mijn romp naar mijn tenen, tot het door mijn huid naar buiten wil. Pijn. Mijn vuist raakt het monster.
‘Je houdt me gevangen, ik haat je!’
Ik sla nog een keer. Het monster glimlacht. Het weet dat ik zelf het touw geknoopt heb dat me vasthoudt. Dat het knelt, omdat ik eraan blijf trekken. Ik weet het ook. Ik haal nog een laatste keer uit. Dan pak ik de schaar die al die tijd naast me lag. Ik adem uit en knip.

Foto: Alex Schröder