Hij balanceerde al maanden op het randje. Ergens had hij een streep in het zand getrokken en telkens als ze hem zag sprong hij erop. Eroverheen ging hij nooit.
Ik moet je zien. Ik moet je huid weer tegen de mijne voelen.
Je moet helemaal niets, dacht zij. Plichtsgetrouw antwoordde ze dat het fout was en net zo braaf zei hij dat ze natuurlijk gelijk had. En zo bleef hij dansen op zijn streep in het zand. Zij hield haar handen in haar zakken, om te voorkomen dat ze hem eroverheen zou duwen. Een klein duwtje zou voldoende zijn en hij zou haar met het grootste gemak met zich mee sleuren. Stiekem vond ze het makkelijker om hem te zien dansen op zijn zelfgemaakte streep. Er zou een dag komen dat hij er genoeg van had. Maar dan zou zij allang verdwenen zijn.
Wat mooi.