Het is maandagavond en ik zwaai naar een ver familielid in Zuid-Afrika. We vonden elkaar toevallig via een stamboomsite. Nu lacht hij naar me op het schermpje van mijn telefoon en vertelt over zijn moeder, die uit mijn geboortedorp kwam. Haar opa was de broer van de opa van mijn opa. Ver weg en nu even heel dichtbij. Zijn vrouw zegt dat ik op zijn tante lijk. Ik trek het boek uit de kast dat ik jaren geleden van mijn grootouders kreeg. Genealogische aantekeningen over mijn familie. Er valt een kalenderblaadje uit. Zaterdag 13 april. “Verloren liefde bestaat niet”, is het citaat van de dag. Ik weet niet wie het blaadje in het boek gestopt heeft. Mijn moeder, mijn grootmoeder? Verloren liefde bestaat niet. De liefde die je kreeg, kan je niet verliezen. Degene die ze gaf, kan ze niet meer wegnemen. Of het nu jaren waren of slechts enkele uren op een warme zomerdag. De liefde die je gaf, blijft gegeven. Ik veeg een traan weg en zwaai naar een ver familielid in Zuid-Afrika.