Ik denk dat er iets verdrietigs gebeurd is in het huis onder het mijne. Vorige week kwam ik haar nog tegen. Ze zei dat ze het wel fijn vond, een paar nachten extra doorslapen. Haar handen waren over haar buik gevouwen. Ik vertelde dat mijn dochter elke dag even naar binnen probeerde te gluren, om te kijken of er al nieuws was. Ze glimlachte en ging boodschappen doen. Daarna bleef het een paar dagen donker in het huis. Nu brandt er weer licht, maar het is stil. Ik hoor geen muziek meer. Er is geen gehuil, er komt geen bezoek en er hangt geen ooievaar op het raam. Maar misschien is het hier gewoon minder gehorig dan ik dacht. Ik denk dat er iets verdrietigs gebeurd is in het huis onder het mijne. Ik loop stilletjes te trap op en trek de deur iets voorzichtiger achter me dicht.
I am following you on Facebook and Twitter. What an inspiring Blog. Thank you. Odia
Thank you so much!