Op de dag dat zijn hond van het dak gleed, was Benjamin vijf minuten later opgestaan dan normaal. Hij pakte zijn bril van het nachtkastje en strompelde met half gesloten ogen naar de douche. Zijn ontbijt van yoghurt en banaan at hij vijf minuten later dan normaal, terwijl hij snel door de krant bladerde. Hij liep naar de woonkamer en pakte het notitieboekje waarin hij de vorige avond aantekeningen had gemaakt over Loes, die drie keer voorbij zijn huis was gelopen en een gele jurk droeg die hij nooit eerder gezien had. Hij las wat hij geschreven had en stopte het boekje in zijn tas. Vijf minuten later dan normaal strikte hij zijn bruine schoenen, die hij gepoetst had voordat hij naar bed ging. Zijn jas liet hij thuis, want het was ongewoon warm die herfstochtend. Hij liep zijn voordeur uit, draaide zich om om de sleutel in het slot te steken en ving de hond die net op dat moment van het dak af gleed. Hij gaf het beestje een kus op zijn kop, liet hem naar binnen en sloot de deur. Vijf minuten later dan normaal stapte hij in zijn auto. Hij zag Loes nog net de hoek om lopen. Ook zij had haar jas thuisgelaten. Haar jurk was blauw die dag.