Het klamme gras plakt onder haar voeten. Haar schoenen kijken van een afstandje toe. Voorzichtig doet ze een stapje opzij.
‘Kan ik je helpen zoeken?’
Ze kijkt op en probeert het gezicht van de man te zien. Met één oog helder, het andere in een waas. Ze houdt haar hand voor de waas. Stukken beter. Mooi zelfs.
‘Ik wreef iets te hard in mijn oog. Hij moet hier ergens liggen.’
Ze zet aarzelend een stapje vooruit en struikelt. Hij zet een stap om haar op te vangen. Ze valt.