De dag begint als elke andere. Koffie, wandelen, douchen, werken. Alles gaat door. En al drie jaar zonder jou. Er brandt een kaarsje bij je foto. Berichtjes verschijnen: moeder, zus, oom, tante, vriendin en een enkele onbekende. Allemaal denken ze aan je, missen ze je. In de tuin van mijn zus zit een roodborstje op een tak. Ze zegt me op te letten in het bos die middag. De dag gaat voorbij, bijna als elke andere. Af en toe een traan, een glimlach, herinneringen aan die laatste dagen. In het bos geniet ik van de hond die sinds kort los mag rennen. Hij lijkt te huppelen. Hij heeft jou nooit gekend, weet niet dat vandaag geen dag is als elke andere. En even vergeet ik dat zelf ook. Dan valt mijn oog op een rood stipje tussen de struiken. Als ik dichterbij kom zie ik het kleine roodborstje dat geduldig op me wacht op een takje vlak boven de grond. Kippenvel. Ik glimlach naar het beestje, tranen over mijn wangen. ‘Dankjewel’, fluister ik. Het is geen dag zoals elke andere en dat zal het nooit meer zijn. Deze dag is een cadeautje, ondanks alles wat we missen. Maar vooral dankzij alles wat we missen. Dankjewel.