De wereld lijkt op een foto met een te lage resolutie. Kleine blokjes die bij elkaar zouden moeten horen, maar die samen maar geen compleet beeld willen vormen. Telkens als ik dichterbij kom, zie ik slechts één van de blokjes. Nooit valt dat ene blokje samen met de rest, hoe mooi het ook is. Soms houdt het mijn aandacht lang genoeg vast om de andere blokjes te vergeten. Mijn wereld bestaat dan even uit die ene kleur, dat ene beeld. En heel even is dat genoeg, tot ik weer ga verlangen naar het complete plaatje. Dan doe ik een paar stappen terug en zie ik datzelfde onscherpe beeld. Ik doe een stapje naar voren, naar achteren, ik knijp mijn ogen bijna dicht. En op een dag zal ik het juiste stapje zetten of de juiste bril dragen.