Het was mistig toen ik die ochtend vertrok. Ik had niet veel meegenomen, de meeste spullen had ik niet meer nodig. Onderaan de berg haalde ik diep adem. Ik zette mijn voet tegen de rots en begon te klimmen. Ik klom in een stevig tempo door en stopte alleen af en toe om weer op krachten te komen. Na een tijdje keek ik omhoog. Ik zag niets, de mist was te dicht. Ik had geen idee waar de top was en hoe lang ik nog door moest klimmen. En als ik de top al zou bereiken dan wist ik niet wat ik aan de andere kant van de berg zou aantreffen. Even overwoog ik om terug te gaan. De tocht was zwaar en ik had geen enkele garantie. Ik keek naar beneden en zag wat ik al die jaren had gezien. Ik draaide mijn hoofd terug en vervolgde mijn tocht naar boven.