“Het is net of ik bij je ben.”
Zijn stem is het mooiste wat ik die dag gehoord heb. Afstand zou aan de telefoon geen verschil moeten maken. Toch voelt hij anders nu er even geen oceaan tussen ons in ligt. Hij vertelt me over zijn dag. Ik vertel hem over de mijne. We praten over muziek, herinneringen en onbenulligheden. Dan zeggen we niets meer. We luisteren naar elkaars ademhaling. Af en toe een zucht. De stilte vertelt alles wat we niet hardop durven zeggen.
“Ik wist het vanaf het eerste moment.”
Hij hoeft het niet uit te leggen en ik hoef niet te antwoorden. We zwijgen weer. Over een paar dagen zal de oceaan weer tussen ons in liggen. Afstand maakt ook na een jaar nog geen verschil.