Te veel
Deze dag is te veel. Kleuren te fel, geluiden te hard en mijn hoofd te vol. Terwijl mijn gedachten van heden naar verleden naar toekomst springen, vraag ik me af hoe ik hier gekomen ben. Het laatste stuk bos heb ik niet gezien, de brug voelde ik niet onder mijn voeten. Een boodschappenlijstje raakt verdwaald tussen het gesprek dat ik eerder had en de indrukken die nog geen plekje hebben gekregen. En ergens onder dit alles zit verdriet dat nog niet geuit kan worden. Van buiten ben ik stil, van binnen schreeuwt alles om ruimte. Een muur om naar te staren en een kussen om tegenaan te leunen. Een schouder om op te huilen. Ik doe al jaren alsof ik alles alleen kan en doe dat meestal vrij overtuigend. Maar niet bij jou. Bij jou mag ik huilen en vloeken, stil zijn en falen, zeggen dat ik even niet meer meedoe. En als jij verdwaalt in de chaos van je gedachten, haalt mijn hand je zachtjes terug. Als je niet meer weet hoe we hier gekomen zijn, laat ik je het pad zien dat ons hier heeft gebracht. De weg is soms modder, maar altijd breed genoeg voor twee.