Stukjes
Zo voelt het om in stukjes uit elkaar te vallen. Ik herinner me de laatste keer dat dit gebeurde en voel een vreemde geruststelling. Deze keer zal minder erg zijn dan de vorige. Deze keer heb ik minder te verliezen en blijft alles wat ik voor mezelf heb opgebouwd overeind. Het doet pijn nu, maar het zal beter worden. Lange tijd probeerde ik te verbergen dat ik gebroken was. Dat ging een tijdje best aardig. Ik dacht zelfs dat ik kon voorkomen dat een ander uit elkaar zou vallen. Ik had immers twee armen, genoeg om ons allebei bij elkaar te houden. Mijn armen werden steeds zwaarder, tot alle stukjes op de vloer terechtkwamen. Daar liggen ze nu. Ik zal naar ze kijken, ze omarmen en om ze huilen, tot ik klaar ben om ze voorzichtig bij elkaar te vegen en ze terug te zetten waar ze thuis horen. Ik blijf.