Maanbankje
De landing was minder zacht dan de vorige keer. Dat zagen we aan het sterrenstof dat om ons heen dwarrelde toen we uitstapten. We deden een dansje en klopten het glimmende stof uit onze kleren. Het maanmannetje keek even uit zijn raam en knikte toen hij zag dat wij het waren. Hij wees naar het bankje dat hij speciaal voor ons had opgeknapt. We gingen zitten en ze legde haar hoofdje op mijn benen. Gedachten stegen hier op. Daar was een wiskundige berekening voor maar ik was nooit goed geweest met cijfers. Ze zuchtte.
‘Konden we hier maar voor altijd blijven.’
Ik streelde haar wang en keek naar het bolletje in de verte. Nieuwe gedachten zouden binnenkruipen vanaf het moment dat onze voeten de aarde weer zouden raken. Maar nu nog niet. Nu zaten we op een bankje op de maan onze gedachten uit te zwaaien.