Kerstcadeau
Ze was een kerstcadeau zonder handleiding. Ik nam haar mee naar huis in de nacht van 26 december. Lang wist ik niet dat ik haar wilde. Tot ze bestond. Toen verlangde ik ernaar haar vast te houden en nooit meer los te laten. Ik wist niet dat het loslaten al begon. We leefden in een bubbel, met een deurtje dat af en toe open mocht. Al snel werd de bubbel te klein. Zij wilde meer. Meer zien, meer voelen, meer beleven. Ze liep, klom, rende en viel. Ze lachte, huilde, schaterde en schreeuwde. En ik wist dat ik nooit een mooier kerstcadeau zou krijgen. Ze probeerde, leerde en maakte fouten. Ik maakte er nog veel meer. Haar naam schreef ze voor het eerst op de vloer van het poppenhuisje. Het eerste huisje voor ons twee. Hartverscheurende momenten en onvoorwaardelijke liefde. We deelden en groeiden, zeventien jaar lang. De handleiding schreven we zelf, haar handschrift naast het mijne. Nog elke dag houd ik haar vast en laat ik haar los. Een kerstcadeau zonder handleiding, maar met het mooiste hart.