Gif
‘Het is niet makkelijk om ruzie met jou te krijgen’, zegt hij lachend.
‘Je weet toch wat ze zeggen. Boosheid is zelf gif drinken en hopen dat de ander dood neervalt.’ Ik ken de smaak van het gif. Hij weet niet hoeveel ik heb geschreeuwd om te krijgen wat er niet was of er niet kon zijn. Gesmeekt om de liefde die ik mezelf niet kon geven. Gevochten om gezien te worden en geworsteld om te accepteren wat ik eigenlijk niet wilde. Tot de dag dat het geschreeuw in mijn hoofd elk ander geluid overstemde en ik niet anders kon dan me overgeven aan de leegte die alleen ikzelf kon vullen. Dat ik niet schreeuw betekent niet dat ik niet vecht. Voor mezelf, voor hem. Vechten is nu elke dag opnieuw kiezen om het gif niet meer te drinken. Accepteren wat er is, niet willen wat er niet kan zijn. Niets persoonlijk nemen, want het gaat zelden over mij. Weglopen van dat wat niet voor mij bedoeld is en koesteren wat me lief is. Liefhebben, onvoorwaardelijk. Ik vecht meer dan ooit tevoren. Niet langer met gif, maar met liefde.
De declamatie van dit gedicht in de Colette-winkel raakte een snaar bij mij. Dankjewel ! En wees niet bang om te zingen, je bent perfect!
Lief, dankjewel Dominique! Fijn dat je er was vanmiddag.