Bos
De stoet trekt langzaam over het zandpad. Het tempo wordt bepaald door de oudste. Voorin is het rustig, achterin worden de laatste ziekenhuisbezoekjes besproken. Een schnauzer huppelt voorop, gevolgd door een bulldog die zijn oog heeft laten vallen op een jonge golden retriever. De ochtendzon schijnt op het water. Ik hoor flarden van gesprekken over kennelhoest en museumbezoekjes. De dame naast mij wijst me op de weerspiegeling van de gele en rode bomen in het meer en merkt op dat ze nog geen vliegenzwammen gezien heeft.
‘Ik wilde toch nog even een rondje meelopen, nu Gerda er nog is.’
Ik kijk haar verbaasd aan.
‘Dat is nou precies wat ik ook dacht deze week. En hoe vreemd het zal zijn zonder haar.’
We zijn stil. De stoet trekt langzaam verder. Gerda bepaalt het tempo. De dames van het bos laten hun hondjes uit. Ik ben de jongste vandaag.