Beest
Ik ben een wild beest. Een beest dat uit een kooi wil ontsnappen. Ik loop door het huis, ga zitten, sta weer op. Ik open alle ramen maar krijg geen lucht. Mijn hoofd is een plek waar ik niet wil zijn. Ik wil schreeuwen, rennen, verdwijnen. Niet meer in dit lijf zijn dat met pijn om aandacht roept. Elk geluid klinkt oorverdovend.
Ik doe de gordijnen dicht, zet de tv aan en start de video. Beelden die ik niet eerder heb gezien, maandenlang heb ontweken. De wade waarin we hem die ochtend wikkelden, de bloemen die nog dagenlang het huis zouden vullen, zijn foto bij zijn voeten, mijn hoofd op mijn moeders schouder. Ik huil, een uur, anderhalf. Tranen die geduldig gewacht hebben. Langzaam veranderen ze de leegte in ruimte. Ruimte die opnieuw gevuld mag worden. Ik denk aan de laatste woorden die ik tegen hem fluisterde: “Vanaf hier zal ik het wel overnemen.”
“Jij bent sterk”, had hij een paar weken eerder nog tegen me gezegd. Ik hoop dat hij gelijk had. Ik was mijn gezicht en kijk in de spiegel. Het beest is verdwenen. Ik zie mezelf.