Kerstcadeau
Ze was een kerstcadeau zonder handleiding. Ik nam haar mee naar huis in de nacht van 26 december. Lang wist ik niet dat ik haar wilde. Tot ze bestond. Toen verlangde ik ernaar haar vast te houden en nooit meer los te laten. Ik wist niet dat het loslaten al begon. We leefden in een bubbel, met een deurtje dat af en toe open mocht. Al snel werd de bubbel te klein. Zij wilde meer. Meer zien, meer voelen, meer beleven. Ze liep, klom, rende en viel. Ze lachte, huilde, schaterde en schreeuwde. En ik wist dat ik nooit een mooier kerstcadeau zou krijgen. Ze probeerde, leerde en maakte fouten. Ik maakte er nog veel meer. Haar naam schreef ze voor het eerst op de vloer van het poppenhuisje. Het eerste huisje voor ons twee. Hartverscheurende momenten en onvoorwaardelijke liefde. We deelden en groeiden, zeventien jaar lang. De handleiding schreven we zelf, haar handschrift naast het mijne. Nog elke dag houd ik haar vast en laat ik haar los. Een kerstcadeau zonder handleiding, maar met het mooiste hart.
Te veel
Deze dag is te veel. Kleuren te fel, geluiden te hard en mijn hoofd te vol. Terwijl mijn gedachten van heden naar verleden naar toekomst springen, vraag ik me af hoe ik hier gekomen ben. Het laatste stuk bos heb ik niet gezien, de brug voelde ik niet onder mijn voeten. Een boodschappenlijstje raakt verdwaald tussen het gesprek dat ik eerder had en de indrukken die nog geen plekje hebben gekregen. En ergens onder dit alles zit verdriet dat nog niet geuit kan worden. Van buiten ben ik stil, van binnen schreeuwt alles om ruimte. Een muur om naar te staren en een kussen om tegenaan te leunen. Een schouder om op te huilen. Ik doe al jaren alsof ik alles alleen kan en doe dat meestal vrij overtuigend. Maar niet bij jou. Bij jou mag ik huilen en vloeken, stil zijn en falen, zeggen dat ik even niet meer meedoe. En als jij verdwaalt in de chaos van je gedachten, haalt mijn hand je zachtjes terug. Als je niet meer weet hoe we hier gekomen zijn, laat ik je het pad zien dat ons hier heeft gebracht. De weg is soms modder, maar altijd breed genoeg voor twee.