Hij springt en grijpt de tak. Hij bungelt er even aan en laat zich dan op de grond vallen. “Ik had daar moeten staan die avond”, zegt hij schor. “Die kogel was voor mij bedoeld en nu is hij dood.” Hij staat op. “Kom, ik neem je mee naar bed.”
Hij springt en grijpt de tak. Hij bungelt er even aan en laat zich dan op de grond vallen. “Ik had daar moeten staan die avond”, zegt hij schor. “Die kogel was voor mij bedoeld en nu is hij dood.” Hij staat op. “Kom, ik neem je mee naar bed.”
Leuk dat je toch ondanks die kleine stukjes jouw schrijfstijl een beetje ontdekt. Heel afschuwelijke gebeurtenissen en dan vaak iets wat het normaliseert zoals in dit geval: ‘Kom, ik neem je mee naar bed.’ Daar zal ongetwijfeld een literaire term voor zijn en natuurlijk ken ik die niet! 😉
Ha, nee, die ken ik ook niet. Ik doe het allemaal vrij onbewust eerlijk gezegd… 😉 En dit is bovendien losjes gebaseerd op de werkelijkheid, dus ik kan niet helemaal met de eer opstrijken!